همه رفتن.
همه.
تنها شدم.
شاید هم باید اینجوری بگم؛
یکبار دیگه متوجه شدم انسانها همه در تکاپو هستند برای بهتر نشان دادن خودشان. یعنی سعی می کنند خودشان را خوب جلوه دهند؛ و یا تمرین خوب بودن می کنند، اما فقط در حال تمرین هستند. تا رسیدن به خودِ خوبی راه هست.یک راهِ طولانی.
دوباره همه چی از اول!
هر آنکسی که در ذهن خودم بزرگ کرده بودمش. همه نابود شدن. و اگر حالم بدِ، خودم مقصر هستم. چرا که من این انسانهارو از دیگر انسانها برتر دونسته بودم. در حالی که تازه فهمیدم توی دنیا، هیچکس از دیگری برتر نیست. جلوتر نیست. همه حولِ یک محور می چرخیم. کاستی های دیگران رو شاید من نداشته باشم اما عاری از کاستی هم نیستم. خوبیِ دیگران رو شاید من نداشته باشم اما من هم دارای خوبیهایی هستم.
بدی، زشتی، زمانی اتفاق می فته که من از حول محور این جهان خارج بشم. یعنی از نظم خارج شدم. پس باید برگردم به نظم.
همصدا