بتراش

چند وقت است چسبیده ام به اینکه فلانی در حقم جفا کرده و فلانی بی معرفت است و جواب خوبی بدی شده و این چرت و پرتها. هی به زبان می گویم آدم کینه ای نیستم و در واقع هم نمی خواهم آن آدم باشم اما مدام در سرم تلافی می گذرد. اینکه مثلا این سفارش را به بهترین نحو انجام میدهم تا به اقای ایکس ثابت کنم که درست است سنگ پیش پایم شد اما بالاخره موفق شدم. تمامِ عشق و علاقه ام را به کار گذاشته ام کنار و چسبیده ام به این که به فلانی ثابت کنم من هم توانستم. خب که چه؟!
گاهی فکر می کنم از اینجا تا خودِ واقعی ام خیلی فاصله دارم. باید به جان خودم بیفتم و شروع کنم به تراشیدن این جان. زندگی را انقدر سخت گرفته ام که صبحها نمیخواهم از خواب بیدار شوم و به شب که میرسم میخواهم دیرتر صبح شود.
+ دشمن من هم نمی تواند این کاری که من با روح و جان خود می کنم را بکند.

کی از من گرفت اون همه هیاهو و جسارت رو؟!

توی مملکتی که هیچکس قدرشو نمیدونه چرا دوباره بری دنبالش؟
اصلا گیرم که دکترای این رشته رو هم گرفتی. که چی؟!
هیس!
گوش کن من چی میگم. میدونم میخوای بگی این همه آدم موفق توی این رشته هستن. این همه دختر و پسر که توی دوران دانشجوییشون هم با همین رشته پول درآوردن، میخوای با زبون بی زبونی بگی مشکل از من بوده. باشه قبول. من نه دختر زبون بازی بودم. نه اونقدر اعتماد به نفس داشتم که برم جلو. من همیشه توی تنهایی خودم به خودم بالیدم. به حرف تک تک استادهام فکر کردم که چیا بهم گفتن، که بین شصت تا دانشجو فقط من بودم که استادم بعد از دیدن کارم گفت خستگی یک ترم رو از تنم درآوردی. همه ی تعریف و تمجیدها رو توی خلوت واسه خودم مرور می کنم. اما به وقتش که میرسه اونجایی که باید از ته صف بیام بیرون و بگم منم هستم، میشینم همون ته و سکوت می کنم.
میخوام بگم که از این همه به به کردن هم توی خلوت خودم خسته شدم. میخوام برم یه راه ِ دیگه. این رشته رو هم دیگه دنبالش نمیرم. اصلا فک کنن دارم میرم بیراهه. از ابتدا که روزگارمو مرور می کنم تا به الان، می بینم بس بوده، تا اینجاشم زیادی اومدم. فکر ادامه تحصیل توی این رشته رو برای همیشه میزارمش کنار. الان دلم میخواد پرستار بشم. شب بیداری روی سر بیمار. بیماری که واقعا نیاز داره، نه اینکه یکی قرص و دواشو بده، راه به راه چکش کنه، یکی که هم تیمار باشه هم مرهم. شاید هم بخواد عمرشو بذاره برای بچه های سرطانی. حرفه ام رو منتقل کنم تا بتونن یکمی راحت تر با دردشون کنار بیان.
برای شروع هیچوقت دیر نیست. یه جا خوندم نوشته بود، آغاز همیشه سخت ترین قسمت یک تصمیم است.

باید به نظم بر گردم

همه رفتن.

همه.

تنها شدم. 

شاید هم باید اینجوری بگم؛

یکبار دیگه متوجه شدم انسانها همه در تکاپو هستند برای بهتر نشان دادن خودشان. یعنی سعی می کنند خودشان را خوب جلوه دهند؛ و یا تمرین خوب بودن می کنند، اما فقط در حال تمرین هستند. تا رسیدن به خودِ خوبی راه هست.یک راهِ طولانی.

دوباره همه چی از اول!

هر آنکسی که در ذهن خودم بزرگ کرده بودمش. همه نابود شدن. و اگر حالم بدِ، خودم مقصر هستم. چرا که من این انسانهارو از دیگر انسانها برتر دونسته بودم. در حالی که تازه فهمیدم توی دنیا، هیچکس از دیگری برتر نیست. جلوتر نیست. همه حولِ یک محور می چرخیم. کاستی های دیگران رو شاید من نداشته باشم اما عاری از کاستی هم نیستم. خوبیِ دیگران رو شاید من نداشته باشم اما من هم دارای خوبیهایی هستم.

بدی، زشتی، زمانی اتفاق می فته که من از حول محور این جهان خارج بشم. یعنی از نظم خارج شدم. پس باید برگردم به نظم.